Andorra

W 2017 oglądaliśmy w telewizji la Vuelta Espana i akurat pokazywali etap z Andory. Te widoki, góry, maleńkie państwo, do którego nie da się dojechać pociągiem ani dolecieć samolotem, bo po prostu nie ma tam takiej infrastruktury.

Księstwo Andory leży w Pirenejach, granicząc od północy z Francją, a od południa z Hiszpanią. Powierzchnia to ponad 450km² oraz mieszka tam troszkę ponad 19 tyś mieszkańców.

Robert oglądają Vueltę powiedział, że fajnie by było, jakbyśmy tam kiedyś pojechali, pewnie nie spodziewał się jeszcze wtedy, że za rok nasze życie mocno się zmieni i będziemy we wrześniu w Andorze.

Po powrocie w zeszłym roku z Tour de Pologne, w sierpniu, byliśmy tak nakręceni, że bardzo chcieliśmy jeszcze gdzieś w tym roku pojechać. W sumie z wielkich tourów nie byliśmy tylko na Vuelcie i od razu przypomniał mi się pomysł z Andorą. Szybkie sprawdzenie biletów lotniczych z Berlina i plan jest.

Wydaje mi się, że zaplanowałam najbardziej oszczędną wersję, czyli lot z Berlina do Tuluzy (Francja) a później wypożyczenie samochodu na lotnisku i ok. 150 km do Andory. Na booking.com znalazłam dość tani 4 gwiazdkowy hotel (co jednak się okazało wielką porażką). Lot z Belina do Tuluzy liniami Easy Jet to koszt ok. 300zł w obie strony. Hotel wyszedł jakieś 270zł za dobę ze śniadaniem. Najdroższy biznes z tego wszystkiego to wypożyczenie samochodu. Jako, że przekraczamy granicę, lepiej wziąć opcję z pełnym ubezpieczeniem. Niestety na lotnisku w Tuluzie nie ma lokalnych tanich wypożyczalni więc trzeba wybrać coś z sieciówki. Zdecydowaliśmy się na Goldcar ponieważ wychodziło najtaniej. W sumie koszt wypożyczenia samochodu to ok. 900zł ale bez dodatkowych kaucji itp. Co prawda rezerwacji dokonaliśmy dość późno, jeżeli robi się to sporo wcześniej, to opcja z full ubezpieczeniem i 2 kierowcami plus przekroczenie granicy itp. to koszt ok. 300zł na 4 dni.

Drugą sporą wtopą która zaliczyliśmy już na samym początku wyjazdu, był telefon. Oboje zmienialiśmy operatora i w dniu wylotu, jak już byliśmy na lotnisku w Berlinie, Robertowi przestała działać stara karta. Nie ma problemu, mieliśmy nową, więc po prostu przełoży i będzie ok., ale nie było… Rozmowy i sms działały, ale Internet nie, mimo, że roaming był włączony. Dopiero prawidłowo się uruchomił po powrocie do Polski. Najgorsze, że następnego dnia mój numer miał zostać przeniesiony. Co gorsze operator nie poinformował nas kiedy to dokładnie nastąpi ( długa historia…), więc ta sytuacja nas trochę zaskoczyła. Bo francuskiego prawie w ogóle nie znaliśmy, hiszpański też mało… a jeszcze trzeba dojechać do tej Andory. Właśnie wtedy zaczęła się prawdziwa przygoda.

Wyjazd z parkingu pod lotniskiem w Tuluzie

Lot do Tuluzy trwał ok. 2 godzin. Muszę przyznać że Easy Jet jest znacznie wygodniejszy niż Ryanair. Ok. 17 wysiedliśmy z samolotu i bardzo szybko udało się znam znaleźć Goldcar, mimo że lotnisko jest naprawdę spore. Szybki odbiór samochodu, bo chcieliśmy jak najszybciej wydostać się z miasta na autostradę. Przed nami były ok. 3 godziny jazdy, w tym ostatnie kilometry wysoko w górach. Nie chciałam jechać po ciemku. Dostaliśmy małego Citroean C1, ale miał Klimę, więc można było śmigać. Od jakiegoś czasu ja robię w 100% za kierowcę, bo Robert po operacji oczu miałby problem z prowadzeniem. Mieliśmy trochę problemów, z wyjazdem z miasta, a to nawigacja trochę źle poprowadziła, a to korki, a to jakaś karetka, ale w końcu się udało. Dotarliśmy na autostradę. Za odcinek ok. 100km zapłaciliśmy coś między 3 a 4 euro, więc nie było tragedii, później jeszcze trzeba było zapłacić za tunel do samej Andory ok. 6 euro. Można tez jechać górami, ale ja zdecydowanie wieczorem wolę zapłacić, niż pchać się po górach jak jest ciemno i mgła.

Po zjeździe z autostrady w miejscowości Tarascon-sur-Ariège udało nam się zjechać do Aldiego, który był jeszcze czynny 15 min. Kupiliśmy bagietkę, picie i ciastka Magdalenki – taka typowa francuska kolacja . Zaczynało się już robić ciemno i przed samym dojazdem do przełęczy pojawiła się bardzo gęsta mgła. Całe szczęście mam spore doświadczenie w jeździe po górach we mgle, ale i tak skorzystaliśmy z tunelu. Jak się z niego wyjeżdża po drugiej stronie gór, jest się już w Andorze, my musieliśmy jeszcze przejechać ok. 30 km w dół do stolicy. Było już ciemno więc ciężko było podziwiać widoki, ale miasta były pięknie oświetlone a w każdym mieście było pełno rond.

W końcu jakoś po 21 udało nam się dojechać do hotelu. Miały być 4 gwiazdy, ale nie wiem gdzie one były? Hotel brzydki, brudny, jak z lat 70-tych. Parking był w budynku hotelu na piętrze, trzeba było wjechać windą razem z samochodem do góry, żeby z niego skorzystać. Dobrze że mieliśmy malutki samochodzik, bo większy by się do tej windy nie zmieścił. Warto szukać hotelu od razu z parkingiem, bo parkowanie na mieście jest drogie i można w jednym miejscu stać maksymalnie 5 godzin.

Nasz Hotel Cérvol naprawdę był mega słaby, ale stwierdziliśmy, że nie będziemy się tym specjalnie przejmować, bo przyjechaliśmy tam na Vueltę a nie do super hotelu ze Spa. Generalnie hotelu nie polecam.

Vuelta miała mieć w Andorze 2 etapy. Pierwszy, który miał być naszego następnego dnia pobytu, kończył się wysoko w górach, niedaleko miejscowości Santa Julia. Kolejny miał start w Andorze i kolarze mieli jeździć po całym państwie, żeby zakończyć się w stolicy Andory czyli Andorze.

Śniadania w naszym hotelu był dziwno, dużo lokalnych wędlin, ale też sporo słodkich rzeczy i prawie w ogóle warzyw. Udało nam się zjeść Tosta z jajkiem sadzonym. Chciałam też spróbować dżemu truskawkowego, który okazał się pastą pomidorową.
Po śniadaniu poszliśmy się rozejrzeć na miasto. Andora to obszar wolnocłowy, więc pełno tam centrów handlowych. Z naszego hotelu do centrum stolicy było jakieś 10 min spacerkiem, widoki cudowne, chociaż wszędzie śmierdzi papierosami i spalinami (paliwo tanie jak w Livigno). Udało nam się znaleźć centrum informacji turystycznej, ale pani nie umiała mi za bardzo wytłumaczyć jak dostać się na metę dzisiejszego etapu. Najlepiej samochodem, no ale wiemy z innych wyścigów, że droga dla samochodów będzie zamknięta, więc trzeba było coś innego wymyśleć. Niestety mój Internet w telefonie też przestał działać a darmowe wifi miało zasięg tylko w hotelu i w kilku miejscach w centrum, pojawił się problem, bo w Andorze bardzo słabo mówią po angielsku, więc trzeba będzie improwizować.
Zaopatrzeni w mapę, postanowiliśmy pojechać do Santa Julia autobusem a potem pójść na metę na nogach, przecież to tylko 8km więc co to dla nas. Wypiliśmy jeszcze kawę w lokalnej kawiarni, całkiem smaczna, do tego jakieś kanapki. W sklepie zaopatrzyliśmy się w banany i brzoskwinie, jejku jakie były pyszne. Zupełnie inny smak niż nasz, w końcu w Andorze jest klimat śródziemnomorski. I tu pojawił się kolejny mały problem, miało być chłodno, a że my na taki wyjazd bierzemy wszystko w wersji minimalistycznej tj każde z nas pakuje się w mały plecak z minimalna potrzebną liczbą ubrań , a tu nagle się okazało, że jednak krótkie spodenki to byłby doskonały pomysł, bo w południe temperatura wynosiła już ok. 30 stopni. No trudno, zafarbowane na niebiesko nogi od jeansów przecież się domyją.

W końcu udaliśmy się na przystanek autobusowy i czekami i czekamy i czekamy. W końcu pojawił się nasz autobus do Santa Julia, fajny klimatyzowany. W Andorze, gdziekolwiek się chce jechać autobusem trzeba zapłacić za bilet 1,20 euro. Dzięki mojej minimalnej znajomości hiszpańskiego powiedziałam ładnie, że chcę „dos” bilety, żeby nie pokazywać na palcach. Oczywiście pojechaliśmy o kilka przystanków za daleko i trzeba było się wracać do centrum miasta na rondo, z którego był skręt na metę, ale dzięki temu znaleźliśmy super sklep rowerowy z fajnymi wyprzedażami.

Nie było jednak teraz czasu na zakupy, trzeba było ruszyć pod górę, meta miała być w pobliżu parku rozrywki Naturlandia na wysokości 1600m czyli jakieś 8km od ronda w Sant Julià de Lòria. Była dobra godzina, spokojnie zdążymy w 2,5 pod górę dojść mimo, że spodnie przyklejały się nam do nóg. Za to wzięliśmy bardzo wygodne buty, więc ruszyliśmy. Jakie było nasze zdziwienie jak na pierwszym kilometrze okazało się, że są dwie Naturlandie, ta na 1600m a druga na 2000m. Oczywiście meta miała być wyżej. Nie ma opcji, nie damy rady tam dojść, szczególnie że było stromo i słońce mocno świeciło. Postanowiliśmy, że idziemy najwyżej jak damy radę i tam będziemy czekać na kolarzy. Było coraz bardziej gorąco, jedynym ukojeniem były momenty kiedy droga prowadziła przez las i kiedy przy drodze były źródełka z zimną wodą. Całe szczęście takich świrów jak my było sporo. Niektórzy dzień wcześniej przyjechali kamperami i czekali na poboczu, inni wjeżdżali rowerami, jeszcze inni szli tak jak my a co niektórzy wjechali ile się dało samochodami. Później się okazało, że nasza wersja z pójściem na nogach była optymalną, bo po wyścigu zrobił się taki korek, że szybciej było zejść na nogach niż zjeżdżać samochodem.

Mieliśmy farta bo akurat przejeżdżała kolumna reklamowa, rzucili nam czapki, worki, jakieś cukierki i inne gadżety. Udało nam się dojść między 7 a 6 km przed metą i zaczął już krążyć nad nami helikopter, to był znak, że kolarze są już blisko. Ustawiliśmy się po dwóch stronach drogi. Ja jak zwykle z flagą polski a Robert z aparatem i czekaliśmy. Koło nas stały dwie grupki kibiców z Hiszpanii i Francji. Było naprawdę bardzo fajnie. Po ok. pół godziny, jak już wszyscy przejechali, wszystkich pozdrowiłam, wszystkim pomachałam, szybko zebraliśmy się do zejścia w dół. Przede wszystkim żeby uniknąć korków, ale też żebym pierwsza mogła zebrać „gadżety” wyrzucone przez zawodników na trasie.

Schodziło się zdecydowanie szybciej, mimo, że było po 18 to słońce dalej mocno grzało. W krzakach za barierkami, gdzieś w dole zobaczyłam bidon. Udało mi się po niego zejść, potem Robert jakoś pomógł mi się wdrapać do góry i miałam swoja pierwszą Andorską zdobycz. Chłopak który przechodził obok nas patrzył z taką zazdrością, że udało mi się po niego zejść. Nie ważne, że spodnie były brudne, miałam swoja nagrodę. Na ok. 5km przed rondem zaczął się robić mega korek, zjeżdżali kolarze, autobusy, samochody, wszystko stało, a my szliśmy w dół. Już przed samym miastem zobaczyłam w samochodzie Sky pana Marka Sawickiego. Trochę porozmawialiśmy, potem jeszcze raz i jeszcze raz. Bo ja schodziłam w dół a oni co chwilę do mnie dojeżdżali samochodem, a na konieć rzucił mi czapeczkę Sky. No moja radość była nie do opisania, biegłam szybko w dół do Roberta, który miał poszukać dla nas transportu do miasta, mimo, że nogi mnie strasznie bolały i tego dnia zrobiliśmy ponad 40km to musiałam mu pokazać co dostałam.

Całe szczęście udało nam się szybko załapać autobus do miasta i mega głodni poszliśmy do jakiejś pobliskiej kanjpki na kolację. Ja wzięłam paella ze wszystkim tj owocami morza, kurczakiem, warzywami full opcja. Robert lokalną sałatkę i frytki, bo znowu kelnerzy słabo po angielsku, karta niby po angielsku była, ale nie do końca, więc wzięliśmy to co się nam wydawało w miarę ok. Moje danie było super, chociaż zdzwoniło mnie, że mięso było razem z kośćmi, za to Roberta sałatka była z lokalną wędliną i małą ilością warzyw, więc chyba już te frytki były lepszą opcją. Po całym dniu emocji padliśmy w naszym brzydkim hotelu.

Rano szybkie śniadanie, ostatnie zakupy i poszliśmy na miasto zobaczyć czy rozkłada się w centrum kolumna reklamowa. Tego dnia po południu mieliśmy wracać do Tuluzy a następnego dnia o 7 rano mieliśmy samolot do Berlina.

Miasteczko wyścigu budzi się do życia i robi się gorąco

Kolumna reklamowa i miasteczko wyścigu dopiero się rozkładało, więc poszliśmy na drugie śniadanie, które było o niebo lepsze niż nasze hotelowe, sok ze świeżych pomarańczy, rogaliki, niebo w gębie. Niestety dla naszych niedopasowanych strojów znowu zaczynało robić się gorąco. Udało nam dogadać się w hotelu, że zostawimy samochód dłużej na parkingu, ale wymeldujemy się o czasie, plan był taki, żeby po starcie wyścigu o 13 pojechać na premię górską autobusem i potem wracać już do Tuluzy.

Miasteczko wyścigu w samym centrum miasta było naprawdę fajnie zorganizowane. Dostaliśmy koszulki, gadżety, można było spróbować lokalnych produktów, wygrać cos w konkursie – wygrałam puszkę oliwek. Robert kupił czapeczkę kolarską z Andory u pani która przyjechała z Włoch i się okazało, że widzieliśmy się na innych włoskich wyścigach.
Po jakimś czasie zaczęły się zjeżdżać autobusy z zawodnikami. Jak zwykle mieliśmy plan, jako, że nie miałam jeszcze zdjęcia z Kwiato, mimo, że tyle razy widziałam go na wyścigach, zaplanowaliśmy to sobie logistycznie w taki sposób, że ja stroję pod autobusem Sky a Robert się rozgląda z innymi zawodnikami. Oczywiści kto zna moje zdolności do przepychania się, wie, że po chwili stałam pod samymi drzwiami autobusu Sky. Czekając tak godzinę, poznałam parę, która przyjechała z Gdańska. Byli akurat na wakacjach w Andorze i przyszli obejrzeć wyścig. Później poznałam 3 nowych kolegów, jeden mieszka na Śląsku i dwóch pod Toruniem, ale wszyscy pracują w Barcelonie i po raz kolejny przyjechali na etap do Andory, też czekali na Kwiato.

Ja z Michałem a w tle kolega z Barcelony / Torunia

Egan Bernal również jest bardzo sympatyczny

W końcu się doczekałam, mam swoje upragnione zdjęcie, Michał jak zwykle skupiony ale miły. Robert od pana Marka dostał koszulkę Sky, nie ważne, że za duża o 3 rozmiary. Później przenieśliśmy się z naszymi nowymi znajomymi pod autobus Bory. Peter Sagan przyjechał swoim kamperem i to na niego wszyscy czekali. Znowu udało się przepchnąć do przodu i stałam obok Rafała Majki, który właśnie się rozgrzewał. Rafał jest bardzo bezpośredni, od razu powiedział, co i jak odbyło się na poprzednim etapie i że był zły. Potem się śmialiśmy, że wszyscy atakują Petera, a my przynajmniej możemy sobie spokojnie porozmawiać, zrobić zdjęcie itp. Chłopaki pojechali na start a my ustawiać się w odpowiednim miejscu do robienia zdjęć. W międzyczasie udało mi się zrobić jeszcze jedno zdjęcie na którym mi zależało, z tasmańczykiem Richie Porte.

Pojechali, my przepakowaliśmy samochód na miejski parking i poszliśmy na autobus. Czekamy i czekamy i czekamy a autobusu nie ma. W Andorze na przystankach nie ma rozkładów, w Internecie, którego też nie mamy, nie było rozkładu. Ludzi na ulicach mało, w końcu to niedziele. Zaczepiłam jakaś panią, która nic nie mówiła po angielsku, ale po 10 minutach rozmowy dumna przyszłam oznajmić Robertowi, że autobusy w niedzielę jeżdżą co pół godziny, a ze dzisiaj jest wyścig to nie jeżdżą w ogóle. Cały nasz plan legł w gruzach. Wsiedliśmy w samochód i stwierdziliśmy, że spróbujemy pojechać na premię górską. Niestety droga była już zamknięta więc pojechaliśmy do odkrytego dzień wcześniej sklepu rowerowego. Chłopaki oglądali w sklepie na telewizorach wyścig, więc zrobiliśmy zakupy i obejrzeliśmy z nimi kawałek. Chcieliśmy później w Satna Julia w jakiejś knajpce obejrzeć wyścig do końca, niestety większość z miejsc wyglądała jak nasz hotel więc stwierdziliśmy, że wracamy.

To była dobra decyzja bo przez wyścig był ogromny korek żeby wyjechać z Andory. Po półtorej godzinie dojechaliśmy do granicy, zatankowaliśmy auto, z trudem kupiliśmy bilet do tunelu. Chciałam kupić w kasie samoobsługowej ale się okazało, że automat nie przyjmuje mojej karty, więc zrobił się za mną korek a jak musiałam się jakoś cofnąć, żeby podjechać do innej kasy. W końcu jak zjechaliśmy z przełęczy zaczynało się robić szaro, ale postanowiliśmy się zatrzymać na kolacje już we Francji. Przy drodze dwa dni wcześniej widzieliśmy fajną knajpkę Le Bonnanza – https://www.bar-restaurant-bonnanza.fr/ Byliśmy już bardzo głodni i zmęczeni a do Tuluzy jeszcze 100km autostradą. Obok Bonnanzy jest jeszcze jedna restauracja, chyba meksykańska, ale woleliśmy nie ryzykować. W Bonnanzie sporo ludzi, mili właściciele, tylko wifi nie działa, karta jest tylko po francusku a właściciele mówią tylko po francusku albo po hiszpańsku.
Bardzo się starałam z nimi porozumieć, dowiedziała się że mają pstrąga, ale i tak wzięliśmy burgera z frytkami i sałatką, bo to zrozumiałam na 100%. Była bardzo dobre.
Po 19 ruszyliśmy do Tuluzy, zrobiło się już ciemno, miałam stracha, bo dosłownie chwilę przed nami, na autostradzie inny samochód uderzył sarnę, a my takim małym samochodzikiem. Całe szczęście udało się dojechać szczęśliwie, w centrum handlowym zatankowaliśmy samochód, co prawda miałam mały problem żeby wjechać na parking wypożyczalni, próbowałam wjechać na parking dla taksówek a później musiałam wyjeżdżać spod lotniska pod prąd. Dobrze, ze już było późno i nikt nie jeździ, aż w końcu udało mi się odnaleźć wjazd na parking wypożyczalni i mogliśmy pójść do hotelu.

Liczyłam na różową czapeczkę od Education First ale został tylko smok

Hotel przy lotnisku zarezerwowałam najtańszy za jakieś 20 euro. Niestety nie było tam recepcji i trzeba było w automacie samemu wpisać numer rezerwacji i drukowała się karta do pokoju. Jak to dobrze, że wydrukowałam potwierdzenie z numerem rezerwacji, bo inaczej byłby problem bez tego Internetu ! W pokoju hotelowym wypiliśmy jeszcze nasze mini wino kupione w Andorze i zaczęła się akcja pakowania plecaków. Jako, że w samochodzie mieliśmy wszystkie gadżety itp. poupychane w reklamówkach, teraz trzeba to było jakoś zmieścić do naszych małych plecaków.
Do dzisiaj nie wiem jak nam się to udało, ale się udało.

O 6 rano czekaliśmy już na odprawę, niestety musiałam wyrzucić moje wygrane oliwki. Byliśmy tak padnięcie, że cała lot przespaliśmy. Z Berlina busem staliśmy ponad godzinę w korku, ale przynajmniej udało się zaliczyć kolejną drzemkę.